Fatma Esengül
Pis Roman, çağımızın post-truth edebiyatı içerisinde sarsıcı ve kışkırtıcı bir yer edinen eserlerden biri olarak karşımıza çıkıyor. Hayati Esen’in kaleminden dökülen bu roman, hem anlatı biçimiyle hem de içeriğinde barındırdığı kargaşa, alaycı tutum ve ironik eleştirilerle edebiyatın sınırlarını zorluyor.
Roman, karakterlerin ve gerçeklik algısının akışkanlığına dair cesur deneyimlere imza atarken, okuyucuya modern dünyanın karmaşıklığını, toplumun içindeki çatışmaları ve bireyin varoluş mücadelesini sorgulama fırsatı sunuyor. Eserdeki karakterler, çoğu zaman birbirleriyle çatışan, bazen absürt diyaloglar içinde ilerleyen, toplumun çeşitli kesimlerinden örnekler sergileyerek, hem bireysel hem de kolektif bir eleştiriyi barındırıyor.
Pis Roman’ın anlatım dili, geleneksel roman kalıplarının ötesine geçerek post-truth akımının getirdiği belirsizlik ve çarpıklığı yansıtıyor. Yazar, karakterlerinin içsel monologları ve birbirleriyle olan etkileşimleri aracılığıyla, modern hayatın anlamsızlığını ve toplumsal normların sorgulanmasını gözler önüne seriyor. Bu durum, eseri yalnızca edebi bir deneyim olmaktan çıkarıp, aynı zamanda okuyucuyu düşündüren, sorgulatan bir manifesto niteliği de taşıyor.
Romanın yapısal özellikleri arasında, olayların sürekli akışkanlığı, gerçek ile kurmaca arasındaki çizginin belirsizleşmesi ve karakterlerin zaman zaman kendi varlıkları üzerine verdikleri içsel sorgulamalar öne çıkıyor. Bu bağlamda, eserde geleneksel anlatım tekniklerinden uzaklaşılarak, yeni ve özgün bir anlatı dili geliştirilmiş; böylece okuyucular, her sayfada hem bir macera hem de bir düşünce yolculuğuna çıkarılıyor.
Eser, toplumsal, siyasi ve kültürel eleştirileri harmanlayarak, hem bireyin iç dünyasına hem de dışarıdaki sosyal yapıya dair çarpıcı gözlemler sunuyor. Hayati Esen, roman boyunca karakterleri üzerinden, günümüz dünyasının gerçeklikten kopuk, kendi kendini tekrarlayan yapısını, post-truth bir perspektifle ele alıyor. Bu bakış açısı, okuyucuyu kendi yaşamına ve toplumun işleyişine dair eleştirel bir duruş sergilemeye teşvik ediyor.
Pis Roman, geleneksel roman anlayışını yıkan, okuyucuyu pasif bir izleyici konumundan çıkarıp aktif bir katılımcı haline getiren bir yapı sergiliyor. Karakterlerin içsel çatışmaları, birbirleriyle kurdukları diyaloglar ve varoluşsal sorgulamaları, eserin temel dinamiklerini oluştururken, aynı zamanda edebiyatın sınırlarını yeniden tanımlıyor. Bu yönüyle roman, modern edebiyatın geleceğine dair umut verici bir örnek sunuyor. “Pis Roman”ı değerlendirirken, eserin estetik cesareti ve yenilikçi anlatım biçimini takdir etmek gerekir. Fakat bu aynı zamanda, yazarın kontrolü elinde tutamaması, karakterlerle arasındaki çatışmaların aşırıya kaçması ve anlatının yer yer tutarsızlaşması gibi eleştirilere de maruz kalmasını beraberinde getiriyor. Roman, yarattığı bu kaos ortamında, edebiyatın temel ilkelerinden sapmanın tehlikelerini de gözler önüne seriyor.
“Pis Roman” yalnızca bir roman değil; yazarın, karakterlerin isyanıyla yüzleşen bir anlatı dünyası yaratma çabası, çağımızın sosyal, kültürel ve teknolojik dönüşümüne dair derin bir sorgulama sunuyor. Bu eserin, edebiyatın geleceğine dair cesur bir vizyon ortaya koyduğu söylenebilir; fakat aynı zamanda bu cesaret, geleneksel anlatı yapılarıyla kıyaslandığında çeşitli riskler ve eksiklikler barındırmaktadır. Okur, “Pis Roman”ı okurken sadece bir hikayeye okumuyor; aynı zamanda modern dünyanın kendisiyle yüzleşiyor.
